غرب، جز برنامه هسته‌ای، چیز زیادی از ایران نمی‌داند. به طور مثال، ایران از سال ۲۰۰۵ در حال کار بر روی پروژه اینترنت ملی است که پایان مرحله نخست آن آغاز شده است.
حسن روحانی رئیس جمهوری ایران گفته که این کشور، در پی توسعه «شبکه با ثبات، امن و قابل اعتماد» اینترنت است که می‌تواند در توسعه کشور سهیم باشد. او این شبکه را «بخشی از کلید اصلی برای استقلال کشور» توصیف کرده است.
انتظار می‌رود شبکه اینترنت ملی ایران، ۶۰ برابر سریع‌تر از اینترنتی باشد که ایران اکنون به شهروندانش ارائه می‌دهد و برای این شبکه جدید، از فیبر نوری حتی برای خانه‌ها استفاده می‌کند.
میانگین سرعت دانلود ایران، هم‌اینک ۲ مگابایت در ثانیه است، یا در حدود یک دهم میانگین اینترنت جهانی و کم سرعت‌تر از اینترنت در لبنان و ازبکستان است.
این شبکه همچنین حمایت بیشتری برای کامپیوترهای دولتی از تهدیدهای خارجی همچون «استاکس نت» فراهم می‌کند؛ ویروسی که چندین دستگاه سانترفیوژ را در نیروگاه‌های هسته‌ای ایران تخریب کرد.
این شبکه در عین حال، برای حکومت ایران این امکان را فراهم می‌آورد که شهروندانش را بیشتر تحت نظر قرار دهد و شهروندان در فعالیت‌های اینترنتی خود، تحت نظر دستگاه قضایی قرار خواهند گرفت.
از آنجا که اینترنت ملی ایران، سامانه‌ای بسه است، شهروندان ایرانی امکان دست‌یابی به سایت‌ها و شبکه‌های اینترنت فیلتر شده همچون فیس‌بوک، توییتر و اینستاگرام را حتی از راه VPN را نخواهند داشت.
انتظار می‌رود که آماده سازی شبکه اینترنت ملی ایران، در سال ۲۰۱۷ به پایان برسد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر